Mutlu Olmak Aptallık Mıdır?

-

 

Hepimiz, kendimizin en iyi versiyonu için yaşıyoruz.

Bilinç bize ulaştığında, bu çaba kaçınılmaz oluyor.

Peki, “en iyi”nin sınırını belirleyen çizgiler nerede?

Hangi skala, benim için zirve?

 

Kendimize sorduğumuz her dürüst soruda bir kabulleniş gizli olmalı:

“Sen busun. Daha iyi bir potansiyele açıksın ve bunun bir sonu yok.”

 

Her yeni gün, bir önceki günü yargılayacak…

 

Mutlu olmak aptallık mıdır?

Dünyadaki acıları görmezden mi geliyor mutlu insan?

Yoksa empati yeteneği mi yoktur da bu kadar rahat olabilir?

 

Bu soruları burada bırakıp, mutsuz olmanın faydaları üzerine konuşalım mı?

 

Aklına, mutsuz olduğunda sana fayda sağladığını düşündüğün bir anı getirebilir misin?

Mutsuzluk; karanlık bir gecede, kuyunun dibini göremeden aşağıya inmeye benzer.

İndikçe inersin ve eline geçen tek şey daha fazla karanlıktır.

Mutsuzluk, kuyunun dibini bile göremeden seni ele geçirir.

 

Mutluluk aptallık mıdır, yoksa onunla hiç tanışmadan var olduğuna inanmak mı?

Muallakta…

Ama mutlu olduğun bir anı gözünde canlandırdığında,

içine dolan taze umut bile mutlu olmak için yeterli bir neden değil midir?

 

“Mutluluk nedir?” diye sorarsan, herkes için bambaşka tanımlar olabilir.

Benim için mutluluk; kendini bulmak ve kendin olabilmektir.

Tüm önyargılara, kalıplara ve garipseyen bakışlara rağmen.

 

(Bundan kastım saçını rengârenk boyamak ya da piercinglerle dolmak değil tabii.

İsteyen istediğini yapar; o konuyu çoktan geçtik.)

 

Demek istediğim; mutluluk dışta değil, içtedir.

İç yolculuğunda, kendinle verdiğin yarıştadır...

 

Şükretmek,

Paylaşmak,

Sevmek…

 

Bu üç kelimeye odaklanmak, mutluluğu sana altın tepside sunmasa da

yolda ne kadar ilerlediğini hissettirir.

 

Yüzünde beliren küçücük bir ifade,

seni sonsuz olasılıkların içinde hissettirir.

Her şeyi başarabilir gibi hissedersin.

“Mümkündür” dediğin cümlelerin sayısı artar.

 

Mutlu olduğunu tanımlamak zordur,

çünkü her seferinde bir önceki anla kıyaslarsın.

Belki de mutluluk, kendi anahtarını hep bir öncekinin paspasının altında gizler.

Peki ya senin paspasının altındaki anahtar neye açılıyor?

 



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dostluk üzerine: Bağlar

-
Resim
> “Ey ruhum, iyi, sade ve aynı anda çıplak ve seni saran bedenden daha parlak göründüğün bir gün gelecek mi? Bir gün, sevgi dolu ve şefkatli olacak mısın? Bir gün, tatmin olacak mısın ve arzularına hitap eden canlı ya da cansız, hiçbir şeye ihtiyaç duymuyor, hiçbir şeyi arzulamıyor ve hiçbir şeyin hasretini çekmiyor olacak mısın? ” — Marcus Aurelius, Kendime Düşünceler Masal gibi gelen o yıllarda, şatafatın içinde kaybolmamak için küçük bir deftere yalnızca kendine hatırlatma olsun diye yazdığı bu cümleler, yıllardır insanlığa rehberlik ediyor. Hayatın içinde var olmaya çalışırken, kendimize tekrar tekrar hatırlatmamız gereken şeyler var. Teknolojinin, sosyal medyanın ve daha birçok uyaranın arasında bu hatırlatmalar sence de gerekmez mi? Marcus, bu uyaranların hiçbirine maruz kalmadan bile hayatın içinde; paranın, ünün arasında kaybolmaktan korkmuş, doğrularını ve amacını kendine her fırsatta hatırlatmış. Bu yazı, benim de kendimle konuştuğum, yaşamın bir amacı olması gerektiğini k...
Devamı

"UZUN LAFIN KISASI:UZUN HİKAYE"

-
Resim
"Bir fotoğraf bazen ciltler dolusu hikaye anlatır..."  Herkesin bir uzun hikâyesi vardır. Gözlerinizi kapatın ve şu anki yaşınıza bir bakın. Şimdi elimde, anneannemle dedemin eski bir fotoğrafı var. Ve onların uzun hikâyeleri gözümün önünde beliriyor. Eminim ki sizin de yaşamınızda, kendinizin ya da çevrenizden birinin, uzun bir hikâyesi vardır. Mustafa Kutlu’nun Uzun Hikâyesini okurken, kavuşulabilir aşkların hüznü geldi içime. Ne ara hep imkânsızları konuşmaya, umutları yok saymaya başladık? Neden sevgi üzerine konuşmak bizi aptal ya da zayıf gösteriyor? Bulunduğumuz dünyadan mı, yoksa kendimizi konumlandırdığımız yerden mi? Başını kaldır. Gözlerini aç. Ve kendi uzun hikâyene başla... Bugün, elindeki tek yarın… Bir günlük uzun hikâyene şimdi başlayabilirsin. Ya da köklerindeki uzun hikâyeyi keşfedebilirsin; gözlerindeki hüzünle uzaklara bakan, kayıplarının yasını tutan eller var. Çok da uzağında değil belki, yanı başında… Henüz bilmediğin kalpler var. Herkesin hayatında bir...
Devamı

IŞIKLI DÜNYA

-
Resim
  “Hayatın ilkbahar, yaz, sonbahar ve kış olarak süreceğini düşünmüştüm… ama yanılmışım. Şimdi 70 yaşındayım ve tekrar baharımı yaşıyorum.” When Life Gives Tangerines dizisinde geçen bu söz, her zaman hissettiğim bir cümle olmuştur. Başıma ne gelirse gelsin, iyi tarafını görürdüm. Zorluklar, kayıplar, ayrılıklar… Hepsi bir film sahnesi gibi gelip geçici gelirdi bana. Dökülen yaprakların ardından tekrar baharın geleceğini, daha da yeşereceğimi düşünürürdüm hep. Hâlâ böyle düşünüyorum. Belki de esas öğrenmemiz gereken şey, kendimizi tanıyamadan hayatın renklerine karıştığımızdı. Bulanıklaştık. Kimdik biz? Neyi sever, neyden kaçardık? Hayatlarımızda o kadar çok “biz” var ki sonunda tek bir “ben”e inemezdik. Di’li geçmiş yazdığıma bakmayın ben karışmayı seven garip bir tipim. Nereden başlayacağımı hiç bilmezdim. Sanki şimdi biliyormuşum gibi… Gülün gülün, ben de kendime gülerim zaten. Çocukken bitmek bilmeyen rüyalarıma, kendimi bile inandırdığım yaşamlara… Neyin nereden ...
Devamı