Her Şeyde Biraz

-


 

Her şeyde biraz sevgi vardır, his vardır, yaşam vardır.

Bir sabah uyandınız ve bugünün o gün olduğuna karar verdiniz—kim hayır diyebilir ki?

Dünden kalan benliğinizi toparlayıp, ayaklarınıza sağlık düşersiniz yollara.

Kafanızda yıllardır süregelen sorular, siz kendinizden kaçarken sizi kovalıyor sanki…

Hemen arkada, hafif bir esintiyle hissettiriyor kendini.

Yine de yokmuş gibi yürüyorsun yollara.

Belki bildiğin, belki de hiçbir zaman başını kaldırıp göremediğin yollara…

 

Derin bir nefesle arıyorsun kendini, en ufak bir ışık sızıntısında…

Yeşil bir patikadan içeri giriyorsun şimdi—kuş sesleri kalbinde mi çınlıyor?

"Pardon, siz kimsiniz? Beni de içeri alır mısınız? Dışarısı karanlık, içerisi fazla gürültülü."

Kendimi sessizlikte mi bulmalıyım, yoksa kalbimin gürültüsünde mi?

Kuşlar bile benden daha hâkimse bu tınıya, ben kalbimin neresinden bakıyorum bu yemyeşil dünyaya?

 

Adımların sıklaştı mı senin de?

Neyi kaybettin de arıyorsun her yerde?

Kendine bir kez olsun baktın mı?

Hep aynı yerlerden uzaklara mı kaçıyorsun bu yüzden?

 

Eğer bugün o günse, hadi…

Bu sefer çantanı da alma.

Sadece yürü.

Yeşillikler salınsın dallarında—sen de onlardan birisin.

Her şeyde, her yerde biraz…

Ama en çok da hayatın içinde.

 

Hissetmelisin.

Adımların sıklaştı, kalbin bu yolu tanıyor.

Gözlerin senden önce geziniyor bu keşif dünyasında.

Ellerin havada…

Sen hep bir film sahnesi hayal etmiştin bu yolda,

Halbuki çoktan yaşamıştın

Sessiziliğin girdabında…

 



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dostluk üzerine: Bağlar

-
Resim
> “Ey ruhum, iyi, sade ve aynı anda çıplak ve seni saran bedenden daha parlak göründüğün bir gün gelecek mi? Bir gün, sevgi dolu ve şefkatli olacak mısın? Bir gün, tatmin olacak mısın ve arzularına hitap eden canlı ya da cansız, hiçbir şeye ihtiyaç duymuyor, hiçbir şeyi arzulamıyor ve hiçbir şeyin hasretini çekmiyor olacak mısın? ” — Marcus Aurelius, Kendime Düşünceler Masal gibi gelen o yıllarda, şatafatın içinde kaybolmamak için küçük bir deftere yalnızca kendine hatırlatma olsun diye yazdığı bu cümleler, yıllardır insanlığa rehberlik ediyor. Hayatın içinde var olmaya çalışırken, kendimize tekrar tekrar hatırlatmamız gereken şeyler var. Teknolojinin, sosyal medyanın ve daha birçok uyaranın arasında bu hatırlatmalar sence de gerekmez mi? Marcus, bu uyaranların hiçbirine maruz kalmadan bile hayatın içinde; paranın, ünün arasında kaybolmaktan korkmuş, doğrularını ve amacını kendine her fırsatta hatırlatmış. Bu yazı, benim de kendimle konuştuğum, yaşamın bir amacı olması gerektiğini k...
Devamı

"UZUN LAFIN KISASI:UZUN HİKAYE"

-
Resim
"Bir fotoğraf bazen ciltler dolusu hikaye anlatır..."  Herkesin bir uzun hikâyesi vardır. Gözlerinizi kapatın ve şu anki yaşınıza bir bakın. Şimdi elimde, anneannemle dedemin eski bir fotoğrafı var. Ve onların uzun hikâyeleri gözümün önünde beliriyor. Eminim ki sizin de yaşamınızda, kendinizin ya da çevrenizden birinin, uzun bir hikâyesi vardır. Mustafa Kutlu’nun Uzun Hikâyesini okurken, kavuşulabilir aşkların hüznü geldi içime. Ne ara hep imkânsızları konuşmaya, umutları yok saymaya başladık? Neden sevgi üzerine konuşmak bizi aptal ya da zayıf gösteriyor? Bulunduğumuz dünyadan mı, yoksa kendimizi konumlandırdığımız yerden mi? Başını kaldır. Gözlerini aç. Ve kendi uzun hikâyene başla... Bugün, elindeki tek yarın… Bir günlük uzun hikâyene şimdi başlayabilirsin. Ya da köklerindeki uzun hikâyeyi keşfedebilirsin; gözlerindeki hüzünle uzaklara bakan, kayıplarının yasını tutan eller var. Çok da uzağında değil belki, yanı başında… Henüz bilmediğin kalpler var. Herkesin hayatında bir...
Devamı

IŞIKLI DÜNYA

-
Resim
  “Hayatın ilkbahar, yaz, sonbahar ve kış olarak süreceğini düşünmüştüm… ama yanılmışım. Şimdi 70 yaşındayım ve tekrar baharımı yaşıyorum.” When Life Gives Tangerines dizisinde geçen bu söz, her zaman hissettiğim bir cümle olmuştur. Başıma ne gelirse gelsin, iyi tarafını görürdüm. Zorluklar, kayıplar, ayrılıklar… Hepsi bir film sahnesi gibi gelip geçici gelirdi bana. Dökülen yaprakların ardından tekrar baharın geleceğini, daha da yeşereceğimi düşünürürdüm hep. Hâlâ böyle düşünüyorum. Belki de esas öğrenmemiz gereken şey, kendimizi tanıyamadan hayatın renklerine karıştığımızdı. Bulanıklaştık. Kimdik biz? Neyi sever, neyden kaçardık? Hayatlarımızda o kadar çok “biz” var ki sonunda tek bir “ben”e inemezdik. Di’li geçmiş yazdığıma bakmayın ben karışmayı seven garip bir tipim. Nereden başlayacağımı hiç bilmezdim. Sanki şimdi biliyormuşum gibi… Gülün gülün, ben de kendime gülerim zaten. Çocukken bitmek bilmeyen rüyalarıma, kendimi bile inandırdığım yaşamlara… Neyin nereden ...
Devamı