Gezdikçe Okuyorum

  Ölüm bizi hep ürkütmüştür ve korkutmuştur. Peki ya ölümsüzlük? Belki de ölüm, bize verilmiş bir hediyedir. Belki de bir başka duyumuzdur; her şeyi anlamlandıran, değerli kılan... Ölümün olmadığı, sonsuz egonun ve sahiplenmenin olduğu bir yaşam... Tüm cazibenin tanıdık geldiği, mucizelerin solduğu bir yaşam. Düşündüğünde ne kadar da uzak geliyor, halbuki yanı başımızda bizimle yaşayan korkularımıza sorduğumuzda aynı cevabı almaz mıyız? Tekrar bakmalı ve görmeliyiz; şans vermeliyiz korktuklarımıza, “asla” dediklerimize. Her gün bir başka insana dönüşürken ya da benliğimize bir başka yaşam eklenirken, hep bir öncekini sorgulamak yorgun hissettirir bizi. Ne zaman "asla" dersen kendine, tüm olasılıklar kapanır yüzüne… Bir gün yola çıkmaya hazır olduğunda, sen ve korkuların birlikte alacaksınız bu yolu. Bazen arkana bakman gerekecek, not defterini karıştırıp aralarında tecrübe bulacaksın. Eline geçen bir avuç yaşanmışlık olsa da, yürüdüğün yolu tanıyacaksın. Belki de sana çok zor...

  Yaşadığı savaşın etkileri sadece anılarında değil, bedeninde de taşıyan Yahudi bir çocuğun hikâyesi... Daha da derininde, yazarın kendi yaşamının gölgeleri... İçinde bulunduğumuz bu öfke dünyasını anlamlandırmak, duyduğum kaygı ve öfkeyi çözümleyebilmek, bakış açımı genişletebilmek için bu kitabı okudum. Nazi işgali altındaki Avrupa’da, bir Yahudi çocuğun yaşadığı korkunç zorluklara tanıklık ettim. Yalnızlık, açlık, korku, kaçış ve saklanma... Her satır, kırılgan bir hayatın içinden gelen bir çığlık gibiydi. Bu bir kurgu değil, bir halkın kolektif hafızasıydı.   Tarihi Travmaların Gölgesinde   Bir zamanlar büyük acılar yaşamış bir halk, nasıl olur da başka bir halkın acısına bu kadar duyarsız kalabilir? Aynı zulmün, farklı zamanlarda ve kendi eliyle işlenmesi nasıl bir körlüktür?   Yahudilerin yaşadığı tarihi travmalar, kimlik politikalarıyla birleşerek İsrail’in temellerini oluşturdu. Acıların tekrar etmemesi adına kurulan bir sığınak… Anca...