GEZDİKÇE OKUYORUM

> “Ey ruhum, iyi, sade ve aynı anda çıplak ve seni saran bedenden daha parlak göründüğün bir gün gelecek mi? Bir gün, sevgi dolu ve şefkatli olacak mısın? Bir gün, tatmin olacak mısın ve arzularına hitap eden canlı ya da cansız, hiçbir şeye ihtiyaç duymuyor, hiçbir şeyi arzulamıyor ve hiçbir şeyin hasretini çekmiyor olacak mısın? ” — Marcus Aurelius, Kendime Düşünceler Masal gibi gelen o yıllarda, şatafatın içinde kaybolmamak için küçük bir deftere yalnızca kendine hatırlatma olsun diye yazdığı bu cümleler, yıllardır insanlığa rehberlik ediyor. Hayatın içinde var olmaya çalışırken, kendimize tekrar tekrar hatırlatmamız gereken şeyler var. Teknolojinin, sosyal medyanın ve daha birçok uyaranın arasında bu hatırlatmalar sence de gerekmez mi? Marcus, bu uyaranların hiçbirine maruz kalmadan bile hayatın içinde; paranın, ünün arasında kaybolmaktan korkmuş, doğrularını ve amacını kendine her fırsatta hatırlatmış. Bu yazı, benim de kendimle konuştuğum, yaşamın bir amacı olması gerektiğini k...

Sen, yaşama çiçek açan bir çocuk, Kendini arayan bir fidan... Sen, yaşamın kıyısına gelen bir tekne, İstasyona çekilen bir lokomotif. Sen, seni sende arayan bir derviş... Sen, baharı bitiren yaz güneşi, Sen, sana kalanların eksiği. ❤️ Not: Eksik hissetmek bazen tamamlanmanın ilk adımıdır. 🌱 Birkaç satırla baharın bitişini, yazın sıcaklığını anlatmak mümkün mü? Yaşama çiçek açan bir çocukluğun heyecanıyla baharı yaza çevirmek... Tekrar tekrar yaşadığımız her döngünün, hep bambaşka bedenlerde bize geri gelişi... Alışılabilir mi? Baharın dinginliğiyle durulandığın bu sular, Yaz güneşiyle seni alıp götürmedi mi? “Merhaba bahar” deyip dileklerimizi güllerin altına sakladık... Şimdiyse artık baharı bırakmak, tazelenen dallarımızla büyüme zamanı... Hepimiz için yaz sıcaklığı başka hayallerde saklı. Başka insanlar olsak da, Ortak noktada buluşup içimizi ısıttığımız gün batımları aynı... Sevgi aynı. Başka formlarda, Değişen zamanlarda... Ama sıcaklığı, neşesi, hissi hep aynı... Kişiler, insanl...