“Kışın ortasında, içimde yenilmez bir yaz mevsimi buldum.” — Albert Camus Her gün yeniden başlamanın heyecanı ve yorgunluğu… Gülmek, ağlamak, öfke nöbetleri ve korkunç duygular arasında sıkışıp kalmış karmaşık ifadeler. Sen, seninle ilgili hiçbir şeyi anlamlandıramadan, bedenini ele geçiren bir hüzünle baş başa kalıyorsun. “Neden?” diye sormaya sıkça başladığında, aslında hissettiğin çoğu şey yalnızca bu sorunun yansımaları oluyor. Peki, o zaman sorgulamamak mı gerekir? Hayır. Biz insanız. Tanımımızda duyan, düşünen, karar verebilen, zekâsıyla varlık gösterebilen bir canlı olmak var. Bazen bilememek bizi aptallaştırmaz. Fakat alışkanlık, insanı aptallaştırabilir. Çünkü alışkanlık, her şeyi aynı düzleme çekip farklı ihtimalleri gölgeleyebilir. Genellemeler de öyle… Bizi koruduğunu zannederiz ama çoğu zaman yaşamayı göze alamadığımız olasılıkların yerinde, yalnızca genellemeler vardır. İçinden geldiği gibi yaşamak her zaman iyi değilse, genellemeler de her zaman doğru değildir. Çünkü hay...